Welkom thuis, de foto's

Al weer even thuis

Vandaag (31 mei) weer met de woensdagochtend-groep gefietst. Alle belevenissen kwamen in onze verhalen weer boven:

De terugreis vanuit het Baskenland was ondanks de drukte (alle Fransen/Parijzenaars waren zondag op de terugweg van hun hemelvaartweekend) voorspoedig. Door op tijd de route westelijk langs Parijs te leggen, ontweken we de files. Op een prima camping onder Rouen overnachtten we en ook op de maandag ging alles redelijk vlot.
Zo reden we rond 16.00 uur Raalte binnen, waar de echtgenotes ons met champagne en bloemen hartelijk verwelkomden. WE WAREN WEER THUIS!

Evaluatie

Evaluatie

Na mijn eerste positieve reactie op het idee van Gerard heb ik me nog wel eens afgevraagd of het verstandig was, of ik het aan zou kunnen?

Kan ik 10 dagen zo'n zware inspanning aan en verteren?

Achteraf kan ik - gelukkig - concluderen dat ik het fysiek en mentaal aankon, zelfs vrij makkelijk. 

Achteraf viel - bijna - alles mee:

> het klimmen +, ik werd steeds sterker en we bleven steeds dicht bij elkaar.

> het gezelschap ++, we hadden het zeer plezierig met elkaar, we hebben veel gelachen en werden het altijd zonder discussie eens over alle te maken keuzes.

> het weer +, in 15 dagen hadden we 1 miniem buitje onderweg en een paar buitjes 's nachts. Wel waren er een paar frisse dagen, maar die konden we met arm- en beenstukken opvangen. Gevolg is dat iedereen de meegenomen winterkleding thuis weer schoon in de kast kan leggen.

> het concept ++, de invulling waarbij we alles zelf in de hand hielden en maximaal flexibel bleven werkte voor ons super. Kamperen kennen en kunnen we, eten koken en alle overige taken werden 'vanzelf' verdeeld. En de flexibiliteit was een paar keer nodig en hebben we goed kunnen gebruiken.

> kamperen ++, een gok in de maand Mei. Maar een onlosmakelijk onderdeel van dit concept. En dankzij het kacheltje geen centje pijn.

> verplaatsingen ++, op papier een verlies aan fietskilometers. In de praktijk was het een kans op een rustdag, soms ook gebruikt om de anderen tegemoet te fietsen. 

Conclusie: het was geweldig!

Meep

Pays Bas meets Pays Basque

Drie mannen met een missie: de Pyreneeen coast-to-coast. We kiezen voor van oost naar west en eindigen dus in het Baskenland. Voor mij een prachtige ervaring: een schitterend, heel bijzonder berglandschap met niet heel lange, maar wel heftige klimmen.

Voor alle drie gold dat we nog nooit zo lang achter elkaar hebben gefietst (12 dagen) en dat we nog nooit 15 dagen zonder echtgenote hebben vertoefd. Het eerste ging prima, de tweede uitdaging was pittig. Typend achterin de auto constateer ik dat we alle drie ook heel graag weer richting huis-en-haard, en vooral vrouw, kinderen en kleinkinderen gaan!

Persoonlijk vond ik de kameraadschap, de sfeer onderling en de samenwerking het mooist. Fietsend ging de laatste week het best; een opspelende rugspier zorgde in het begin vooral bij de kampeerbezigheden voor ongemak, maar de paracetamol zorgde voor verlichting. Met als gevolg dat ik alles gepland en met veel plezier heb kunnen uitfietsen. Het gaf een goed gevoel mijn niveau nog weer te kunnen halen.

Het weer was geen moment echt spelbreker: in begin wat koude dagen en nachten, de laatste week prachtig, soms te warm!

Zo achter in de auto van Pays Basque naar Pays Bas overheerst dus een voldaan gevoel!

Henk

De laatste etappe

De vouwwagen staat opgesteld, eerst maar even het zwembad in. Daarna proviand halen voor de terugreis en rond 18.00 uur klaar voor vertrek. Zowaar, ik heb nog best zin om een stukje te fietsen. Of is het, dan zijn we klaar?

We vertrekken voor de laatste etappe, nog 25 km en een beetje hoogteverschil. Bij het strand aangekomen kan de verlossende foto gemaakt worden. We hebben het gehaald, na 950 km, ruim meer dan onze aanvankelijke routeplanning gaan we nu het beloofde koude biertje drinken.

Terugblik:

Een plan omzetten in iets concreets en dat dan ook uitvoeren. Natuurlijk is dit spannend geweest. Ongeveer een jaar geleden ontstond het plan de Pyreneeen over te fietsen; een wens die ik al jaren heb tot uitvoering brengen. Begin september was het plan geboren, de planologische uitvoering zou volgen. Onze makkers die we voor het gemak de Fietsweek vrienden noemen, werden op de hoogte gebracht van ons plan. Ieder krijgt de mogelijkheid in te tekenen waarbij duidelijk was dat we de pyreneeen coast to coast zouden fietsen en dat we niet vast wilden zitten op routes en data. Als alles vast ligt moet je elke dag naar de volgende bestemming en bij slecht weer is dat niet zo'n goed plan. 

In november werd duidelijk dat Meep, Henk en Gerard de uitdaging aan zouden gaan. Mannen die elkaar goed kennen en die ook qua fietsprestaties niet ver uit elkaar liggen. De uitvoering  werd 

verder bekeken. Duidelijk was dat we niet met bagage wilden fietsen. Om ons te verplaatsen bood Meep zijn vouwwagen aan.

Dat gaf veel vrijheid. Geen bagage probleem, we houden het financieel binnen de perken en vrijheid van zowel de route als aanpassingen van de route waren nu mogelijk. 

Consequentie van deze keus is dat iedereen een paar keer met de auto zou moeten rijden. Daar is nauwelijks over gediscussieerd, we zagen dat eerder als voordeel dan als nadeel. Bovendien kan de chauffeur van dienst de anderen tegemoet rijden als hij dat wil. Een keer vanwege het weer en een keer vanwege een afsluiting hebben we het parcours om moeten leggen. 

Veel twijfels over de fysieke haalbaarheid heb ik niet gehad. Ervaring genoeg in de bergen met meerdaagse inspanningen. 10 dagen aaneen fietsen is nieuw maar dat moet ik aankunnen. Veel trainen? Nou eerder gericht trainen. Voor mij was dat niet intensief fietsen. Het enige wat ik iets meer gewild had: langere duurtrainingen. Door het weer (koude) en daardoor een flinke verkoudheid waren de laatste weken voorbereiding niet optimaal. 

Gerard

Prima toppie

Onze laatste 'echte' etappe voert ons over een paar minder bekende  cols, met mooie namen: de Col de Bagargui (1.327m) en de Col de Budincurucheta (1.135). Deze cols liggen in het Franse Baskenland.

We hebben besloten om daarna een route door Spanje te nemen over relatief kleinere wegen. Dat betekent 2 extra onbekende cols: de Ispeguy (672m) en de Goizmendi (602m), waarmee de rit uitkomt op 105km.

Daarom besluiten we de rit op te knippen in 3 delen: Gerard en Meep rijden de eerste 2 cols (incl. afdaling). Meep en Henk de 3e en Henk en Gerard de 4e.

Uit onze voorbereiding kennen we de reputatie van de Bagargui: extreem steil en zwaar. Wanneer we het profiel nog eens goed bekijken is duidelijk dat we het vandaag niet cadeau krijgen. We beginnen met een afdaling, waarna de klim op 500m hoogte voorzichtig begint met 5-8%. Maar de laatste 6 km loopt de helling op naar 11-14%. Vreemd om een 11% prettig te vinden door de ontspanning in de spieren.

Henk vraagt zich vooraf af of hij dezelfde weg kan (mag met aanhanger) nemen, of dat hij er om heen moet. Het enige probleem dat hij ervaart is de grote schapenkudde op de weg. Halverwege ging hij ons al voorbij, wat de mogelijkheid bood voor een paar foto's in actie. 

Gerard en ik worstelen ons samen naar boven naar de Bagargui, de cadans zakt naar 50-55, veel te langzaam, maar we hebben geen tandje meer over. De 32 achter is vandaag geen luxe.

Zelf vinden we dat we omhoog kruipen, maar volgens onze 'supporter' Henk zijn we snel, zo snel dat hij moeite heeft zijn camera op tijd ingesteld te hebben. Net binnen een uur zijn we samen boven, vreemd genoeg niet kapot, maar trots op onszelf. Onderweg bedenk ik de naam voor het blog van de dag, als variatie op 'cima coppi'.

Als dit geen prima toppie is! 

Of zou 'prima Toppers' beter zijn? 

Na een korte stop gaan we verder naar de col met de mooiste naam, de Burdincurucheta. Na een paar lekkere km afdalen moeten we dan nog een klein stukje vals plat omhoog. Onze aandacht wordt vooral getrokken door het landschap: weids, met groene 'geschoren' hellingen, bergen met heidevelden en diepe dalen. Adembenemend. 

De col zelf stelt (voor ons) niet veel voor, met 1 simpel bordje voor een selfie met bewijs: 'We were here'.

Het vervolg van de afdaling is de overtreffende trap van mooi. De helling loopt hier steil naar beneden en omdat er weinig bomen en struiken staan hebben we een goed uitzicht op het dal, 1.000m onder ons. Het lijkt wel of we vliegen.

Na een tiental km bereiken we het dal, waar de weg verder gaat als 'lief plat' naar beneden. Met een vaartje van 35-40 rijden we heel snel naar de eerste stop: St. Jean Pied de Port. Het Baskenland presenteert zich aan ons vriendelijk, met veel weilanden en witte huizen met rode kozijnen. 

Met z'n drieën een Cola en een fietserswissel, Henk staat al te trappelen. Via een slingerende en golvende weg rijden we naar de voet van de col. Via een mooi klein weggetje klimmen we met ene regelmatige 6% naar boven. Het is maar een klein colletje, maar het heeft alle kenmerken van een berg, mede door het landschap. 

Boven zien we aan de borden dat we Spanje hebben bereikt. 

Na de afdaling de volgende wissel, ik rijd direct door naar de camping. Bij het uitstappen schiet er een ongelofelijke kramp in m'n rechter hamstring. Ik kan geen stap meer zetten, eindigt onze expeditie zo? Maar na het zetten van een paar stappen lost de kramp op. 😄. 

De basis staat er wanneer Gerard en Henk rond 15:30 uur aankomen. Tijd voor een biertje is de 1e gedachte. Maar vanmorgen hebben we bedacht dat we na het opzetten nog een rondje naar het strand van St. Jean de Luz kunnen maken. Dan hebben we morgen meer rust en tijd om een flink deel van de terugweg te doen.

Alle omstandigheden zijn daarvoor goed, dus: doen we.

Dus nu een cola.

Statistiek: 105 km en 2.000 hm.

Meep

Ontberingen

Zoals Meep al schreef, het was warm! Henk nadert zijn vorm die hij jaren terug ook had, hij was sterk. Nam hele stukken de kop waarbij ik hard moest werken om hem niet te ver uit het oog te verliezen. De hitte brak ons op het laatst aardig op. Een klim van 15% bij een temperatuur van 35C bracht ons op ons eindpunt in Larrau. 

Tot nu hebben wij het zeer getroffen met de campings. Voldoende ruimte en overal keurig terwijl de bezetting op de campings zo ongeveer 50% is. 

Nog een ding wat opvalt in deze streek: er lopen veel koeien, schapen, paarden op de weg. Met als gevolg dat er ook veel stront ligt. Ook in de dorpen. In de dorpen zien wij vooral veel gedateerde huizen en smalle straten. Wij begrijpen dat de jeugd in Frankrijk graag naar de stad trekt, de leefbaarheid is voor hen te klein.

Gerard

Tot grote hoogte

Vandaag stijgen we tot grote hoogte.

Dat geldt alleen niet voor de hoogte van de bergen, maar dat maakt de dag niet minder pittig.

Temperatuur

We waren al tevreden over de weergoden, maar vandaag halen ze alles uit de kast. Uiteindelijk is het in de loop van de middag 35C ( gemeten in de schaduw, fietsend in de zon durven we niet te meten).

Stijgingspercentages

De klimmen zijn vandaag niet zo lang, maar de hoogteverschillen mogen er wel zijn. En op de kleinere wegen in de route wordt de weg naar de top meestal via een korte weg afgelegd: dat betekent een helling van > 10%.

Henk en Gerard rijden de Marie-Blanque, de Col d'Ichere, de Col de Lie en de golvend oplopende weg naar Larrau. Meep volgt met de auto en rijdt ze op de Ichere tegemoet, om vervolgens samen naar de cola in Arette te rijden. 

Onze rit eindigt in Larrau op ruim 600m hoogte, aan de voet van de 'verschrikkelijke' Bagargui en Burdinchurutcheta. Dat is morgen het ochtendmenu voor Gerard en Meep.

We hebben morgen een wat langere rit (ruim 100km), zodat we beurtelings een deel met de auto doen. Zo fietst iedereen ca. 70 km en is onze laatste halte dichtbij de Atlantische kust (Golf van Biskaye).

Gelukkig lijkt het morgen 5C koeler en droog te blijven.

Op allerlei manieren zijn we al bezig met de dag van morgen: kaart routebeschrijving, wassen, eten en drinken, fietsonderhoud, internetten etc. 

Onderweg geniet ik van het landschap, van ruig tot lieflijk. Opvallend vind ik de vele landerijen. Dat betekent bij dit weer ook overal actieve boeren en boerinnen: hooien! Ik krijg even zin om af te stappen en te gaan helpen, maar ik geef toch niet toe aan dat jeugdsentiment, want hoe leg ik dat uit aan de Franse boeren?

Als er al het idee zou bestaan dat we een (fiets)vakantie hebben, komen we er nu wel achter dat deze 3 fietsende pensionado's hard moeten werken. Maar, houden we onszelf en de anderen voor, we mogen niet klagen. En dat doen we ook niet.

Maar na 2 weken verlangen we ook weer naar thuis, naar onze echtgenotes en naar het comfort van onze huizen. 

In die 2 weken is er nog geen onvertogen woord gevallen, dus vind ik het wel een keer tijd voor een ruzie. Maar Gerard maakt daar alleen grappen over en Henk doet er niet aan mee. Hij ziet daar het nut niet van in, dus trekt hij zijn eigen plan. 

Maar om dat nu een dieptepunt te noemen . . . . 

Statistiek: 85 km en 1.800 hm

Meep

Strijd

Na de plichtplegingen op de camping vertrokken voor een klim van 18 km. Echt alleen maar klimmen, hoogteverschil ruim 1200 meter. Al snel kreeg ik een andere fietser in het vizier, motiveert altijd,  maar ik vrat hem te gemakkelijk op. Daarom maar de strijd aangegaan met de klok. hoeveel hoogtemeters kun je op deze klim maken? Daarvoor hoef je alleen maar bij te houden wat de hoogte is bij X. Dan neem je de tijd op en na een half uur, of een uur kijk je naar het verschil. Zo kwam ik na een uur op 900 meter overbrugging.

Het leukst als je alleen fietst is toch als je een virtuele tegenstander hebt. En: het motiveert. 

Morgen fiets ik met Henk. Hij wordt met de dag sterker.

Gerard

         

Cima coppi

Heel soms gaat de gedachte door me heen: waarom doe ik dit eigenlijk? Wat is de zin van het fietsen? 

Zo'n moment was er vandaag, op de Col des Borderes vanuit de start (vanuit het ZO). Dinsdag reden we dit stuk tegengesteld en we herinneren ons de afdaling globaal. 

Het begint allemaal heel vriendelijk, bij 26C met 5% om er in te komen. Vervolgens vleit de col ons nog meer door een stukje vals plat en zelfs een afdalinkje. Henk en ik kijken om ons heen, de rivier en het dal beneden, de woeste bergtoppen met sneeuw voor ons. Dit belooft een lekker toeristisch ritje te worden. Dream on!

De berg maakt ons bruut wakker met stukjes 15%, zeker om de afdalingen weer goed te maken.  Zo komt er weer niets van dat goede gesprek onderweg, we hebben de zuurstof hard nodig.

In Estaing rijden we even de camping op (Pyrenees naturelle), want die zag er vanaf de weg onwaarschijnlijk mooi en verzorgd uit. Van dichtbij  is het nog mooier, grote plaatsen in klein paradijsje, voor een schappelijk prijsje. Hier komen we vast nog eens terug met Geesje/Harmien, 'aw tied van lem hebt'.

Nog even de laatste 2,5 km van de Borderes. Jammer dat we dinsdag niet beter hebben opgelet: het gemiddelde van 8% vertekent doordat de laatste km vlak is. Daardoor klimmen we 1,5 km met percentages tussen de 10 en 15%. Dat kunnen we, maar toch zorgt het voor de vraag naar 'de zin van het klimmen'.

Na de afdaling volgt uitdaging 2 van de dag: Col de Soulor. Dat is 'het aanloopje' van 7 km naar de Col d'Aubisque, ons laatste doel vandaag. De realiteit wordt ons snel duidelijk uit de borden die elke km langs de weg staan: 8 of 8,5% via een onregelmatig verloop. De percentages lijken te zijn bepaald in de buitenbochten, want de binnenbochten (naar rechts) komen we alleen staand op de koffiemolen door.

Kortweg: regelmatig onregelmatig. 

We kunnen/durven over het weer niet te klagen, maar in de zon klimmen bij +25C is warm. Het verkeer bestaat gelukkig voor 50% uit fietsers, de andere helft is auto, motorrijder of paard/schaap. Alle weggebruikers gaan voorbeeldig tolerant met elkaar om, waar hebben we dat anders gezien.

Boven op de Soulor een reepje en een slok en verder, met een kleine afdaling naar de Cirque du Litour. Een enorme Cirque, waar we rechts het dal 1.000 meter onder ons zien en links de bergtoppen tot 3.000 meter hoogte. Ondanks onze 'grootse daden' voel ik me heel klein.

En geniet met volle teugen.

Onderweg stoppen we voor de noodzakelijke foto's van de Cirque en van de 'Wim van Est-bocht'. 

Boven is onze 'cima coppi' van deze expeditie. We wachten op Gerard, die de vouwwagen naar Laruns heeft gereden en de Aubisque van die kant op komt. Een perfecte timing: we zitten net buiten in de zon aan onze coca. 

Samen rijden we (weer) naar beneden, waar Gerard een perfecte schaduwplek heeft gevonden aan de voet van de Aubisque. Bij 30C houden we het werken beperkt. Alleen even boodschappen doen: probleempje. De Fransen vieren ook Hemelvaartsdag, dat wordt dus vanavond een pizza in het dorp.

Biarritz (en Raalte) komt steeds dichterbij, nog iets meer dan 2 etappes.

Statistiek: 60 km en 1.800 hm.

Meep

Rustdag

Woensdag nemen we een rustdag, of wat daarvoor door moet gaan.

Dus slapen we een kwartier langer uit en doen we een was; we installeren zelf een state-of-the-art waslijn.

Gisteravond hebben we de kaart bekeken; Luz Ardiden zou kunnen, maar dan moeten we heen en terug 10 km langs de grote weg. Dichterbij ligt een doodlopend dal: Cauterets en Pont d'Espagne, een traject dat goed zou moeten zijn voor 1.000 hm. 

Onderweg blijkt dat een goede keus. De eerste 8 km loopt de weg met 4-6% lekker door, net voor Cauterets is er 1 km met korte en steile hairpins, tot wel 20%.

Na Cauterets begint de klim echt goed, met stukken tot 15% langs een woest bruisende rivier/waterval. Dat uitzicht vergoedt wel wat, maar we hebben onze aandacht nodig bij het wegdek en onze benen. Foto's  maken we in de afdaling.

Gelukkig duurt dat steile deel maar 3 km, dan komen we in het boven-dal met een ruige natuur om een grote parkeerplaats: Pont d'Espagne. Te voet kun je hier Spanje binnenlopen, maar dan moet je nog wel > 500m hogerop. We besluiten dat het voor ons op deze rustdag genoeg is en gaan genieten van de lekker lopende afdaling v.a. Cauterets.

Op de camping krijgt het begrip 'rustdag' echt vorm. Met een beeld van de Giro (Tom is er weer/nog), boodschappen en vanavond Ajax-Manchester United op de TV in de kantine.

Vandaag is Biarritz geen meter dichterbij gekomen. 

Statistiek: 45 km en 1.200hm.

Meep